Araştırdığı,gözlemlediği herşeyi bir şekilde kendine saklıyor insan ,bencilce davrandığını farkına varmadan.
Paylaşmanın ne demek olduğunu,neler hissettirdiğini öğrenmemiş ki,öğrenmek de istememiş zaten.
Görüyorum böyle insanları çokta uzakta değiller.Hatta ben ne kadar uzaklaştıkça ,o kadar yakınlaşıyorlar
bana.Ve şunu demek geçiyor içimden."Sen herşeye sahip olmaya çalışan hiçbirşeysin."Sonra yüzünün alacağı şekli düşünüyorum, gülüyorum.Belki de olağan pişkinliğiyle hiç üstüne alınmayacak söylediklerimi.
O kendi dünyasının tek efendisiyken dünyaya da hükmetmeye kalkacak kadar cahildir oysa.
Alışkanlıklardan vazgeçmeyi hiç düşünmemiş,yaratıcılığın başkalarının cümlelerini,hayallerini ezberlemek sanıp gerçeği hiçbir zaman farkına varamamış.
Doğruları bile kendine saklar.
İnsanlara yalan söyler.
Sonra bir başka yalan daha.
Sonunda kimse gerçeği söylemez olur.
Dil yalana alışınca,kalbe doğruluk uğramaz olur.
Erkenden yorar insanı hayat.
Hatırlayamaz olur söylediklerini,hangisinin gerçek olup hangi yalanı düşlediğini.
Alışmıştır bir kere başka seslere kulak verip, kendi sesini duymazdan gelmeye.
Bilmez ki "İçindeki sesleri sessizliğinle dağıtamazsın."
Çok geç olmadan hataya düşmeyelim ,hayatı düşleyelim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder