Unutmaya çalışırken..

Bir kitapçının tozlu raflarında rasgele elime geçen bir kitabın sayfaları arasında gezinirken yazarın şu cümlesi çarptı gözüme”Dünyanın her tarafında insanlar acılarıyla övünür”.Benim gibi düşünen biri daha var diye geçirdim içimden.

Yaşanmışlıklarımı gözden geçirince bazı unuttuğum hatıralarım geldi aklıma.Ben unutmaya çalıştıkça kendini bana hatırlatan kalbimin en derinlerine sakladığım hatıralarım.Sonra yüzler belirdi,her söylediği yalana diyet olarak gözyaşlarını kullanan,onlara acıyıp yaptıkları hataları görmezden gelmemi isteyen,kendinden başka kimseyi umursamayan insanlardı bunlar.

Ben kaçmaya çalıştıkça her köşe başında karşılaştığım,yolumu kesip benden merhamet dilenenler çoğaldı etrafımda.Her gördüğüm gölgeyi, onlara benzetmeye çalışırken buldum kendimi.Ben onları unuttuğumu sanarken,daha da yakınlardı artık bana.

Küçük üzüntülere büyük acılar yükleyerek herkesten teselli bekleyip,sırtını başkalarına sıvazlatmayı kendine görev edinmiş,istedikleri yerine gelince bu durumun doyasıya keyfini çıkaranları görünce gülüyorum.Susuyorum,günlerdir bozmamaya yemin ettiğim bir sükunetle.

Kendi vicdanını yok pahasına satıp sonra yaşamadığını farkına varan insanlar yığını.Siz onları görmezden geldikçe,arkanızı döner dönmez başlayan fısıltılı konuşmalar.

Düşündüklerim gerçekleşiyor bazen.Birden yağmur başlıyor ve pek de temiz olmayan hatıralarım yağmurla beraber akıyor şehrin pis mazgallarına.Kaybetmek hatıraları,bir yağmur damlası uzaklığında.