Gökyüzü o kadar güzeldi ki bir makas alıverdim kendisinden.
Yine incisini asmıştı boynuna.
İnsanlara baktım sonra, kimsenin kimseden haberi yoktu
Kümeler halinde bir yerden bir yere taşınıyorlardı.
Sinir krizi geçirenlerde vardı aramızda, gülme krizine tutulanda.
Samimiyetsizdiler, uzaktılar.
Duraklarda hiç gelmeyecek otobüsü bekleyenlere nispet yaparcasına ufak bir el işaretiyle
sarı otomobilleri emirlerine amede yapanlar vardı.
Akıp geçen sadece zamandı
Akıcı olmayan tek şey ise trafik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder