Değişiyorum.Yaşananlarla,insanlarla ve gördüklerimle beraber.Kendime bir pay çıkarıyorum ,kendi hesabıma düşeni kabul ediyorum.Ve belli bir süre geçtikten sonra her şeyin dışına çıkıp bir de o gözlerle bakıyorum.Üzülüyorum,benden başka herkesin değişmediğini görünce.
Örnekler çoğalıyor,çember giderek büyüyor ve yeni bir günün sonunda yine her şey aynı kalıyor.
Geçmişte zamanında soramadığımız, söyleyemediğimiz o şeyler hep içimizde birikiyor.
Büyüyor o içimizdeki yara.
Ve her düşündüğümüzde kanıyor durmadan.
Bizden sonrakilere miras olarak çürümüş bir dünya düzeni bırakacağız.Ve bunu onlara medeniyet diye satacağız.
Düşüncelerimizin arasına kök salan,bizi kendine köle eden,buhranlı zamanlarımızda bizi hiçbir zaman yalnız bırakmayan paradokslardır o içimizde büyüttüklerimiz.
Ayrı uçlarda duran, gerçekle hiçbir ilişkisi olmayan düşünceleri birleştirir ve onlara inanırız.Dogmalarımız hayatımızın en güzel yerine kurulurlar.
Düş kurmayız, başkalarının düşlerini çalarız.Zamandan ve düşünce gücünden tasarruf ederiz.Alnımızdaki “hırsız” yaftasıyla yaşarız.Kendimizdeki kusurları görmeyiz başkalarının kusurlarına odaklanmışken…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder